Afgelopen donderdag werd Ted van Bussel begraven. Hij is 55 jaar geworden. Ted van Bussel was een geroutineerd eindredacteur van de Haagsche Courant en heeft mij tijdens mijn stage op de stadsredactie in 1982 veel basiskennis bijgebracht. Bevoorbeeld dat dit bericht fout begint: namelijk met een tijdsaanduiding: want als meer berichten op één krantenpagina met een tijdsaanduiding zouden beginnen (‘gisteren’ is dan nog de ergste) lijkt het alsof je alleen maar oud nieuws aan het lezen bent.
Het werk en de sfeer op de stadsredactie bevielen mij er zo goed, dat ik er aan het eind van mijn stage absoluut nog even terug wilde. De ploeg kende namen, die ook nu nog bekend zijn: Harm Taselaar, Margriet Vromans, Koos Woltjens, Coos Versteeg, Maria Mulder en Casper Postmaa. We hebben op het dakterras bij de kantine heel wat afgelachen.
Met weemoed werd daarbij vaak nog teruggedacht aan de ‘goede oude tijd’ dat de krant nog in het centrum was gevestigd, zoals het hoort.
Ted van Bussel hield zich echter afzijdig. Ik kan me niet herinneren dat hij zich ooit bij ons gezelschap heeft gevoegd. Hij was er waarschijnlijk te serieus voor.
Als stagebegeleider vond ik hem ideaal: hij las mijn stukken grondig door en had altijd puntjes van al dan niet opbouwende kritiek.
Zelfs aan de teksten onder losse foto’s die de fotografen van de krant spontaan hadden geschoten onderweg naar een opdracht, kon je volgens hem niet genoeg aandacht besteden. Hele ochtenden heb ik soms gebeld met voorlichters om te achterhalen wie er precies op een foto stonden en wat er precies was gebeurd. Het is zeker door Ted van Bussel dat ik heb geleerd dat een goed onderschrift de impact van een foto veel sterker maakt.
Zelden heb ik hem zien lachen, al zal dat zeker wel zijn gebeurd. Maar slecht gehumeurd heb ik hem evenmin gezien.
Na mijn stage begon een zwerftocht langs diverse dagbladen: de Gooi- en Eemlander, het Utrechts Nieuwsblad en de Amersfoortse Courant, intussen regelmatig solliciterend naar een baan bij de ‘Haagsche’, want als rasechter Hagenaar wild ik graag weer terug naar Den Haag en bij een krant werken, waarmee ik echt binding voelde. En dat was - als enige - de Haagsche Courant.
Mijn wens werd vervuld: van 1989 tot 1993 werkte ik als opmaakredacteur bij de ‘Haagsche’, totdat het recessiemonster onverbiddelijk toeslag bij mij en 27 collega’s.
Met Ted van Bussel had ik toen veel minder contact en een zelfs een gesprek dat over iets anders ging dan de krant heb ik nooit met hem gehad.
Maar toch heeft zijn dood mij geraakt. Ted leek een baken van zekerheden en stabiliteit, en leek eigenlijk leeftijdsloos, maar in elk geval veel te jong om dood te gaan. Ik vind het onrechtvaardig. Bij de dood van sommigen ben ik alleen verdrietig, maar toen ik las dat Ted van Bussel niet meer onder ons is, heb ik binnensmonds even hartgrondig gevloekt.