Politierechter maandagmiddag 26 mei

UTRECHT – In beginsel gaat men voor geweld in het verkeer de gevangenis in. Je kunt hier niet zeggen: ‘dat doen we maar af met een paar uur dweilen in een ziekenhuis’.

maandag 26 mei 1986

Die onomwonden mening verkondigde officier van justitie Mr. Van Capelle maandag toen de 22-jarige utrechter R.B. voor hem stond. De man had op 24 februari vorig jaar een fietser mishandeld omdat die de antenne van zijn auto zou hebben beschadigd. Hiervoor kreeg hij politierechter Mr. H. Schepen een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van een week en een boete van 500 gulden. Mr. Schepen was evenals de officier van justitie van mening dat er geen plaats was voor een alternatieve straf.

Mr. M. van Capelle had twee maanden cel geëist. Niet alleen om de aard van het delict had hij zich tegen een alternatieve straf verzet, maar ook vanwege het feit dat B. het misdrijf had begaan in de proeftijd van een voorwaardelijk vonnis dat hem een keer eerder wegens een dergelijk delict was opgelegd. Een alternatieve straf is er alleen voor incidentele ontsporingen, hield de officier B. en zijn raadsman voor.

Deutrechter was gaan slaan, nadat hij met zijn auto een paar fietsers was gepasseerd, die volgens zijn zeggen slingerend hadden gereden, waardoor zijn auto-antenne zou zijn afgebroken. Hij hield de fietsers tegen om schadevergoeding te eisen. Daarbij stompte hij een van hen zo hard tegen het hoofd, dat die een jukbeen brak. Hierop zou de jongen uit angst 35 gulden aan B. hebben betaald, hetgeen Mr. Van Capelle als ‘afpersing’ betitelde.

B. betoonde weliswaar spijt, maar zei dat de fietsers zelf het geweld zouden hebben uitgelokt, door ‘een dreighouding’ aan te nemen.

UTRECHT – Wegens het bezit van een grote hoeveelheid hennepproducten moesten zich maandag twee utrechters en een Engelsman voor de politierechter verantwoorden. De 32-jarige, uit het Zuidafrikaanse Johannesburg afkomstige, Engelsman D.W., die al vaker voor dergelijke feiten was veroordeeld, kreeg conform de eis acht weken onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Hij was niet op de zitting verschenen. Zijn zaak werd bij verstek afgedaan.

De 37-jarige hoofdbewoner J.T. kreeg een voorwaardelijke gevangenisstraf van zes weken en een geldboete van 750 gulden. Zijn vriendin, de 26-jarige J.W., die bij hem een kamer huurde, werd een week voorwaardelijke celstraf en een boete van 250 gulden opgelegd. Ook tegen hen was acht weken cel geëist; waarvan bij W. de helft voorwaardelijk.

Naar aanleiding van een vondst van henneproducten in Australië wees een tip in de in de richting van T.’s woning. Op 2 juli vorig jaar deed de politie een daar een inval. De Engelsman W. die daar logeerde, bleek ruim twee kilo marihuana bij zich te hebben, die hij die dag voor 5000 gulden in Amsterdam had aangeschaft met de bedoeling die in Engeland voor het drievoudige te verkopen.
Tevens bleek hij een vals paspoort te bezitten. Bij T. zelf werden bijna een kilo marihuana en twee plakken hasj van tesamen 300 gram aangetroffen. Uit een kast in zijn logeerkamer kwamen 32 LSD-tabletten tevoorschijn. Dergelijke pillen bleek een meisje dat tijdelijk op die kamer vertoefde, ook op zak te hebben.

T. verklaarde dat hij niet op de hoogte zou zijn geweest van het drugbezit van zijn twee logë’s. Toch drong bij officier van justitie Mr. M. van Capelle de gedachte op dat er sprake was van wat hij noemde ‘een handelscentrum met verre overzeese gebiedsdelen”. Hij betreurde dat hij hiervoor echter geen voldoende bewijs had.

T. hield echter vol dat hij de bij hem gevonden producten alleen voor eigen gebruik had en voor andere bewaarde tegen betaling in natura. Zijn vriendin was er volgens hem niet van op de hoogte dat hij naast de hash en marihuana ook LSD-tabletten bewaarde. Daarvan zij hij overigens dat hij die bewaarde uit ‘nostalgische overwegingen”; de pillen zouden naar zijn zeggen in vijftien jaar bijeen zijn gespaard en al jaren oud zijn geweest.

De raadsman van T.’s vriendin, Mr. J. Spigt, bepleitte ontslag van rechtsvervolging, omdat zijn cliënte officiëel huurster was bij T. en daarom volgens hem niet medeverantwoordelijkheid kon worden gesteld voor de aanwezigheid van de drugs in de T.’s woning. Mr. Van Capelle vond echter dat zij altijd nog zijn huis had kunnen verlaten.

Terug